Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την εντύπωση ότι κάπου σε κάποια ιδρύματα που συγγενεύουν με την Ακαδημία, γιατροί καλοπροαίρετοι και επιστήμονες ερευνητές σκυμμένοι αλτρουιστικά πάνω από πέτρινα γουδιά και τους δοκιμαστικούς σωλήνες τους, πυρετωδώς ερευνούν για νέες ιατρικές μεθόδους και θεραπείες, οι οποίες θα μας ανακουφίσουν και θα ξεριζώσουν τη φυσική ταλαιπωρία και την ασθένεια. Και ότι αμέσως μόλις κάνουν τις θαυμαστές νέες ανακαλύψεις τους θα σπεύσουν να αποδώσουν τα αποτελέσματα των μελετών τους σε έναν κόσμο άρρωστο που υποφέρει και τα προσμένει απελπισμένα.
Όσο όμως αληθινό κι αν θα θέλαμε να είναι αυτό το σενάριο δεν ανταποκρίνεται...
στην πραγματικότητα.
στην πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα δεν είναι οι ιατρικοί ερευνητές αυτοί που αποφασίζουν ποιες ιατρικές θεραπείες, αποτέλεσμα μελετών και ιατρικών ερευνών, θα φθάσουν τελικά στο κοινό. Αρχιτέκτονες του σημερινού ιατρικού συστήματος δεν είναι ερευνητές της ιατρικής και οι γιατροί, αλλά οι εταιρείες φαρμάκων.
Η ιατρική έρευνα απαιτεί χρηματοδότηση και από την αρχή της εποχής της σύγχρονης ιατρικής μέχρι σήμερα οι ερευνητές στο μέγιστο βαθμό εξαρτώνται από τις φαρμακευτικές εταιρείες για αν έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια. Έτσι, για τις νέες ανακαλύψεις της έρευνας πολλές φορές ακούμε αυτά που θέλουν οι εταιρείες να ακούσουμε και όχι αυτά που θέλουν οι ερευνητές.
Η μεγάλη πρόοδος της φαρμακευτικής στις αρχές του αιώνα, που έδωσε τα πρώτα νέα εμβόλια, την πενικιλλίνη, τις αντιτοξίνες, τις "θαυμαστές" σουλφαμίδες, χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο μέρος της από μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, όπως η Bayer ή η I. G. Farben. Ενώ όμως οι ιδρυτές αυτών των εταιρειών μπορεί να είχαν κάποια αλτρουιστικά ενδιαφέροντα, σήμερα το αίμα που δίνει ζωή στις εταιρείες δεν είναι η ιατρική αλλά το χρηματιστήριο.
Απλά και φτηνά γιατρικά όπως τα βότανα, οι συνταγές ομοιοπαθητικής και η ουροθεραπεία, τα οποία έχει αποδειχτεί ότι είναι τουλάχιστο το ίδιο αποδοτικά, ασφαλέστερα και πολύ φθηνότερα από τα χημικά φαρμακευτικά σκευάσματα, μπορεί μεν να είναι καλύτερα για το κοινό, όμως επειδή δεν αποφέρουν μεγάλα κέρδη στις εταιρείες φαρμάκων δεν προωθούνται και δεν πωλούνται.
Ένα από τα σπουδαιότερα ενδιαφέροντα της βιομηχανίας φαρμάκων είναι το να αγνοεί και αν υποτιμά ιατρικές και παραδοσιακές θεραπείες, για τις οποίες δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα (πατέντες) και οι οποίες δεν της αποφέρουν μεγάλα κέρδη. Άλλωστε αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο οποιαδήποτε επιχείρηση επιβιώνει και κερδίζει στη σύγχρονη αγορά. Πουλάει και προωθεί μόνο κερδοφόρα προϊόντα. Οι φαρμακευτικές εταιρείες δηλαδή από τη φύση τους αναγκαστικά προωθούν μόνο κερδοφόρες ιατρικές.
Με τον τρόπο που εργάζεται σήμερα το ιατρικό μας σύστημα, οι εταιρείες φαρμάκων είναι οι πρωταρχικοί παράγοντες που χρηματοδοτούν την έρευνα και δοκιμάζουν και ετοιμάζουν ιατρικά σκευάσματα, τα οποία θα εγκριθούν από την πολιτεία, και αυτό ισχύει σε πολλές χώρες (στμ. εννοεί τις ελάχιστες χώρες όπου γίνεται η σχετική έρευνα. Επίσης αυτό επιτείνει το πρόβλημα, επειδή με τους διεθνείς κανονισμούς, τους οποίους οι ίδιοι έχουν θεσπίσει, όταν ένα φάρμακο πάρει έγκριση μπορεί αυτομάτως να κυκλοφορήσει και στις άλλες χώρες). Όμως είναι εξαιρετικά ακριβό για μια εταιρεία να διεξάγει έρευνα για κάποια καινούργια μέθοδο και να περάσει τη διαδικασία έγκρισης. Εκτιμάται ότι αυτό μπορεί να κοστίσει μέχρι και 150 εκατ. δολάρια ανά θεραπεία. Έτσι, μια εταιρεία αναγκαστικά θα προωθήσει ιατρικές προσεγγίσεις που θα της δώσουν πολύ και σίγουρο χρήμα για να μπορέσει να επιβιώσει.
Δυστυχώς όμως, οι ιατρικές που κρατούν ζωντανές και υγιείς τις εταιρείες φαρμάκων, ακόμη και αν είναι εγκεκριμένες από το κράτος, μπορεί συχνά να αρρωστήσουν τον κόσμο. Ακόμη και να τον σκοτώσουν.
Φάρμακα όπως το DES και η θαλιδομίδη μπορεί να υπήρξαν πραγματικά κερδοφόρα. Αργότερα όμως αποδείχτηκε ότι δημιούργησαν τρομαχτικές διαταραχές της υγείας και φρικιαστικές παραμορφώσεις εμβρύων όταν χρησιμοποιήθηκαν από αυτούς που τα εμπιστεύθηκαν. Τα χημικά στεροειδή μεταβολικά, ένα άλλο παράδειγμα, τα οποία κάποτε χαιρετίστηκαν σαν θαύμα στη δημιουργία μυικού συστήματος και χρησιμοποιούνταν ελεύθερα, τώρα πια σκοτώνουν και σακατεύουν πολλούς από τους χρήστες τους. Η ασπιρίνη θεωρήθηκε ως το ανώτερο θαύμα για την καταπολέμηση του πυρετού και του πόνου, μέχρι που αποκαλύφθηκε ότι προκαλεί το σύνδρομο Reyes, που μπορεί να σκοτώσει παιδιά και να προκαλέσει σοβαρές αιμορραγίες πεπτικού στους ενηλίκους.
Το γεγονός πια είναι, ότι δεν έχει σημασία το πόσο πολλή έρευνα έχει γίνει ή το πόσο καταπληκτικές ή επιτυχείς κλινικές δοκιμές έχουν πραγματοποιηθεί από ερευνητές πάνω σε ασφαλείς φθηνές ιατρικές προσεγγίσεις όπως π.χ. η ουροθεραπεία. Αν αυτές οι θεραπείες δεν θεωρηθούν κερδοφόρες, απλώς δεν θα υιοθετηθούν και δεν θα προταθούν στο κράτος για έγκριση, πράγμα που σημαίνει ότι το κοινό δεν θα ακούσει ποτέ για την έρευνα και δεν θα ωφεληθεί από αυτές, ασχέτως με το πόσο υπέροχες είναι.
Η ίδια η FDA (Food and Drug Administration, η Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ) δεν διεξάγει έρευνες ή δοκιμές ιατρικών θεραπειών. Αυτό επαφίεται στις ιδιωτικές εταιρείες. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η FDA δεν έχει γνώση από πρώτο χέρι για το ποια θεραπεία είναι αποτελεσματική και ασφαλής και ποια δεν είναι. Βασίζεται στην εταιρεία που ανέπτυξε τη θεραπεία για να πει αν αυτή μπορεί να βγει στην αγορά. (στμ. Μια καταπληκτική περίπτωση εφαρμογής του ορθού λόγου. Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει δηλαδή.)
Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο "The betrayal of health" (η προδοσία της υγείας): οι βιομηχανίες φαρμάκων είναι επιχειρήσεις. Οι μόνες πηγές πληροφοριών για τους κανονισμούς λειτουργίας τους είναι οι ίδιες οι εταιρείες. Ο υποτιθέμενος "φύλακας" των βιομηχανιών φαρμάκων, η FDA, θέτει στάνταρ και στη συνέχεια ελέγχει τα αποτελέσματα των δοκιμών χρησιμοποιώντας όμως τα δεδομένα που της παρέχουν οι ίδιες οι εταιρείες. Για να προσδιορίσει αν κάποιο φάρμακο είναι "ασφαλές", η FDA δεν πραγματοποιεί κλινικές δοκιμές των νέων φαρμάκων και σπανιότατα κάνει δοκιμές τοξικότητας. Κατά συνέπεια, η FDA θα πάρει τις αποφάσεις της βασιζόμενη σε στοιχεία που θα της δώσει αυτή ακριβώς η εταιρεία που θέλει αν εμπορευτεί το φάρμακο. Αν η πληροφορία που παρέχεται είναι ανειλικρινής (που έχει λόγο να είναι), η FDA, και το κοινό, πιθανότατα (ίσως) θα το αντιληφθούν μόνο όταν συμβεί κάποιο σημαντικό πρόβλημα...
Παρά τον ανταγωνισμό συμφερόντων που ενυπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις, οι φαρμακευτικές εταιρείες εξακολουθούν να είναι ο κύριος χρηματοδότης της έρευνας για τις περισσότερες κοινές ασθένειες και τις δυνατότητες θεραπείας τους.
Και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η έρευνα εντοπίζεται στην εξεύρεση νέων χημικών μεθόδων για την αντιμετώπιση των ασθενειών, ή έστω των συμπτωμάτων (στμ. περιορίζονται κατά κανόνα στην συμπτωματική θεραπεία, επειδή έτσι δεν εξαλείφεται η αιτία της ασθένειας, ώστε να κερδίζουν και στο μέλλον). Αλήθεια, θα μπορούσε να περιμένει κανείς από την Robbins, την Smith Kline ή την Ciba-Geigy να χρηματοδοτήσουν έρευνα για θεραπευτικές προσεγγίσεις όπως π.χ. η διατροφή, για τις οποίες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την αποκλειστικότητα και τα εμπορικά δικαιώματα και με τις οποίες δεν πρόκειτια να αυξήσουν το μερίδιο από την πίτα της αγοράς;
Συνέπεια αυτής της δυστυχούς ανάμειξης ιατρικής και χρήματος είναι και η έλλειψη της προσοχής, για ό,τι αφορά στα ευρήματα διάφορων ερευνών για θεραπείες, όπως π.χ. η ουροθεραπεία. Αυτή για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ ασφαλέστερο, φθηνότερο, και αποτελεσματικότερο διουρητικό από το κοινό διουρητικό φάρμακο Diamox. Εντούτοις στο The Physician and Desk Reference (κατάλογος φαρμάκων προς χρήση από τους γιατρούς) στην κατηγορία των διουρητικών μνημονεύεται το Diamox, πουθενά όμως η ουρία. Αντίθετα με την ουρία, το Diamox είναι σκεύασμα με εξασφαλισμένη αποκλειστικότητα, πράγμα που εγγυάται ότι τα κέρδη της εταιρείας από αυτό το φάρμακο μεγιστοποιούνται και προστατεύονται.
Μια άλλη περίπτωση είναι η αντιμετώπιση των θεραπευτικών βοτάνων από τη συμβατική ιατρική κοινότητα. Υπάρχουν πολυάριθμες ερευνητικές μελέτες, εδώ και δεκαετίες, που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα, την ασφάλεια και τις διάφορες ιατρικές εφαρμογές των βοτάνων, εντούτοις σε όποιον συμβατικό γιατρό κι αν μιλήσετε θα σας πει ότι η ιατρική με βότανα είμαι γελοία, αντιεπιστημονική και αναποτελεσματική.
Αυτό το λένε οι γιατροί όχι επειδή είναι η πραγματικότητα, αλλά επειδή η ιατρική τους εκπαίδευση είναι τελείως επικεντρωμένη στα φάρμακα και τις χειρουργικές επεμβάσεις, γιατί αυτά είναι που προωθούνται από τη βιομηχανία.
Στο βιβλίο "the scientific validation of herbal medicine" (η επιστημονική καταξίωση της βοτανοθεραπείας) ο Daniel Mowrey παραθέτει εκατοντάδες επιστημονικές μελέτες, που όχι μόνο καταξιώνουν την θεραπευτικη αποτελεσματικότητα των βοτάνων, αλλά αποδεικνύουν ότι σε πολλές περιπτώσεις το φυσικό βότανο ή το εκχύλισμά του μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικό με το συνθετικό του αντίστοιχο και με πολύ μικρότερες παρενέργειες. Π.χ. η φλούδα από το δέντρο Κιγχόνη, που αρχικά χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση της ελονοσίας και είχε αποδειχτεί κλινικά ότι ήταν ακριβώς το ίδιο αποτελεσματική με το συνθετικό κινίνο. ΚΙ ακόμη περισσότερο, η φλούδα ήταν ασφαλής και μη τοξική. Εντούτοις, παρά το ότι εκατομμύρια τόνοι κιγχόνης εισήχθησαν στις ΗΠΑ πριν την ανάπτυξη του συνθετικού κινίνου, οι φαρμακευτικές εταιρείες σήμερα ποτέ δεν θα σκεφτόντουσαν να την συμβουλεύσουν ή να διαφημίσουν την κιγχόνη. Γιατί; Γιατί τα συνθετικά φάρμακα, σε αντίθεση με τα βότανα ή άλλες απλές θεραπείες, μπορούν να έχουν εξασφαλισμένη την αποκλειστικότητα και να πωλούνται με πολύ μεγαλύτερο κέρδος.
Και δυστυχώς, αν οι εταιρείες φαρμάκων δεν υποβάλουν κάποια θεραπεία, όπως π.χ. η ουροθεραπεία, στην FDA για έγκριση, μιας και δεν θα τους προσφέρει κέρδη, η θεραπεία δεν θα λάβει ποτέ έγκριση. Αυτό τελικά σημαίνει ούτε εσείς ούτε ο γιατρός σας θα ακούσετε ποτέ γι΄ αυτήν...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου